Toen ik tussen de twintig en de dertig was, las ik alle toen gepubliceerde boeken van Renate Dorrestein. Ik hield van haar schrijfstijl en de verhalen die ze vertelde. Ik hield van de schrijfster. Maar ineens, of het nou kwam doordat ik in een andere levensfase terecht kwam of omdat er zich nieuwe schrijvers aandienden die ook gelezen wilden worden, verdwenen de boeken van Renate naar de achtergrond.
Dat de liefde voor de schrijver niet over was, bleek vorig jaar op een event over storytelling. Renate sprak daar over het schrijverschap. En dat deed ze zo innemend, dat ik gelijk zin had haar boeken te herlezen en haar nog niet gelezen boeken alsnog te lezen. Geweldig was de anekdote over het moment dat ze tijdens een bezoek aan Iowa in haar hotelkamer aan een bepaalde scene werkte en ineens de telefoon ging. Ze nam automatisch op en riep ‘Not now, I’m sorry, I’m in the middle of a rape’. De anekdote komt uit ‘Het geheim van de schrijver’. Toen ze op 4 mei dit jaar op 64 jarige leeftijd overleed, wist ik dat ik dat boek als eerste wilde herlezen.
“Het geheim van de schrijver” kocht ik toen mijn jongste zoon net geboren was. Al die gevoelens die toen door me heen gingen, al die verhalen die in mij huisden, wilde ik opschrijven. Maar ik was geen schrijver. Ik hield van lezen en ik hield van mooie verhalen, maar ik wist niet waar ik als schrijver moest beginnen. Toen ik ontdekte dat Renate Dorrestein een soort handleiding voor beginnende schrijvers had geschreven, herinnerde ik me mijn liefde voor haar en haar boeken en werd dat boek mijn hernieuwde kennismaking met haar.
Nu, vijftien jaar later, schrijf ik dagelijks. Ik heb er zelfs mijn beroep van gemaakt. Het zijn geen romans, maar het feit dat ik dagelijks nadenk over zinnen en alinea’s maakt me heel gelukkig. Ik vertel verhalen, alleen zijn het niet mijn eigen verhalen, maar verhalen die ik voor mijn werkgever schrijf. Mijn schrijversleven is niet zo groots en meeslepend als ik het me 15 jaar geleden misschien voor me zag, maar ik schrijf! En de verhalen die zich aandienen, koester ik nog steeds. Wie weet komt er een dag waarop ik echt achter mijn schrijfbureau plaatsneem en de lessen van Renate in de praktijk ga brengen.
